Літаратурны ландшафт ХХ стагоддзя немагчыма ўявіць без прыкметнай здалёк постаці Янкі Брыля – сапраўднага волата, светлага, мудрага, усмешлівага, цікаўнага і зычлівага. З ім у нашу літаратуру ўварваўся вялізны натоўп людскіх тыпаў, шматгалоссе беларускай гісторыі, стракаты свет сучаснага чалавецтва.

    Усё, пра што апавядаў Янка Брыль, з чым прыходзіў да сваіх чытачоў, уражвае сваёй прастатой, яснасцю, сонечным святлом, святочнасцю. Нябеснае ён бачыў у зямным, бясконцае – у канечным, вечнае – у мімалётным. Адсюль небывалае багацце яго назіранняў, запісаў убачанага і пачутага, малюнкаў, эпізодаў і сцэн, дыялогаў і палілогаў, людскога шматмоўя і жыццёвай шматфарбнасці. Кнігі пісьменніка можна разгортваць на любой старонцы і заўсёды знаходзіць патрэбнае душы, як хлеб надзённы.

    Чытаючы яго творы – год за годам, дзесяцігоддзе за дзесяцігоддзем – мы трапляем у іншы свет беларускага духу, які дапамагае нам спасцігнуць жыццё і лёс, трагедыю і камедыю зямнога існавання тысяч і тысяч пакутнікаў усіх часоў і народаў, якія ўзносіліся вышэй сваёй фізічнай прыроды і шукалі вышэйшую ісціну.

    Уся творчасць Янкі Брыля прасякнута глыбокім, чыстым пачуццём да сваёй радзімы. Шчырае, сумленнае служэнне роднай зямлі, роднаму народу было галоўнай мэтай і сэнсам яго жыцця.