Нацыянальным акадэмічным народным аркестрам імя Іосіфа Жыновіча адноўлена праграма “Вянок” на вершы Максіма Багдановіча, створаная калісьці Уладзімірам Мулявіным і “Песнярамі”.
У 1991-м гэта быў не проста ўспамін пра беларускага лірыка Максіма Багдановіча. Гэта быў цыкл песень, які даваў магчымасць адчуць смак мовы – важная тэма, асабліва актуальная на той час. А 100-годдзе Багдановіча было яшчэ адной нагодай прыслухацца, услухацца. Пачуць. І засведчыць – ва ўвесь голас, – што ёсць нацыя, якая натхняла паэта Багдановіча. Нездарма праграма “Вянок”, створаная паводле яго вершаў “Песнярамі”, прагучала ўпершыню ў Бібліятэцы Аб’яднаных нацый у Нью-Ёрку. Нібыта маніфест – для іншых. Аднак патрэбна гэта было найперш на радзіме, якая тады ўсведамляла сябе.
Але праграма цалкам на радзіме была выканана “Песнярамі” толькі адзін раз: 9 снежня 1991 года ў Белдзяржфілармоніі. Вельмі прадуманая як па драматургіі, так і па музыцы, яна выводзіла вобраз паэта, прапаноўвала паразважаць пра яго лёс. Разважлівы тон задае песня “Ой, чаму я стаў паэтам”, і далей мы разам з ім (героем) думаем пра жыццё на радзіме і на чужыне, шукаем шчасця і марым пра каханне пад светлымі зоркамі. Ідзём за зоркай і імкнёмся наперад – не спыніць.
Вянок – гэта кола з кветак. І ў музычным “Вянку” ўсё так. Некаторыя песні з гэтай праграмы мелі свой лёс і ўжо былі папулярныя: “Вераніка” (Ігара Лучанка) і “Зорка Венера” (з музыкай Сымона Рак-Міхайлоўскага). Але праграма нарадзіла яшчэ шэраг хітоў, напрыклад задорную песняроўскую “Лявоніху”. А лірычныя “Слуцкія ткачыхі”? Таксама песня стала гучаць як самастойны твор. Яшчэ некалькі цудоўных лірычных песень гучалі потым у выкананні розных беларускіх артыстаў. Зварот да твораў з цыкла “Вянок” так ці інакш быў. Асабліва калі трэба было ўспомніць Паэта: гучалі пранікнёныя прыгожыя песні “Па-над белым пухам вішняў” ці “У Максіма на кашулі вышыты галубкі”. На гэта папрацаваў кампазітар і аранжыроўшчык Ігар Палівода, стварыўшы рок-оперу “Максім”, – гэта ўжо крыху іншая гісторыя, але таксама натхнёная Багдановічам.
Цяпер у нас ёсць магчымасць пачуць “Вянок” такім, як ён гучаў тады ў разуменні Уладзіміра Мулявіна. І ў гэтым ёсць самая вялікая інтрыга: бо музычны матэрыял цяпер аднаўляўся па захаваных рэпетыцыйных запісах. У “Песняроў” заўсёды быў моцны і адданы фан-клуб з вялікай колькасцю прыхільнікаў у розных гарадах былога Саюза. У прыватнай калекцыі Уладзіміра Пазняка з Масквы знайшоўся аўдыязапіс прагону праграмы “Вянок” у Белдзяржфілармоніі (1991 года). На падставе яго лічбавай копіі і па ініцыятыве яе ўладальніка “Вянок” аднаўляўся ў беларускім аркестры ў поўным аб’ёме: усе 15 песень.
Але 12 студзеня, у дзень нараджэння Уладзіміра Мулявіна, прагучаць яны ў іншых аранжыроўках – Аляксандра Крамко, ён жа дырыжор канцэрта. У ХХІ стагоддзі музыка змянілася, і вядомыя творы могуць набываць новыя адценні. Тым больш, што гэтаму так ці інакш паспрыяюць і іншыя выканаўцы. Найперш аркестр імя Жыновіча, але гэта той калектыў, дзе вельмі паважліва і ашчадна ставяцца да літаратурнай спадчыны і яе музычнага ўвасаблення. Бяруць удзел у канцэрце рок-спявак Ян Жанчак (які асабіста адчуў песняроўскія традыцыі ў працы), Вячаслаў Ісачанка, Андрэй Шчыткавец і Сяргей Шкурдзэ (з гурта “Спадчына”), саліст аркестра імя І. Жыновіча Андрэй Коласаў, вакальны гурт “Дыямант”.
Акрамя канцэрта гледачоў чакае прэм’ерны паказ новага дакументальнага фільма “Пясняр. Сэрцам і думамі”, прысвечанага жыццю і творчасці У.Г. Мулявіна. Фільм прадставіць яго стваральнік – вядомы рэжысёр Уладзімір Арлоў. З творчасцю Уладзіміра Мулявіна яго звязвалі папярэднія рэжысёрскія працы, сярод якіх – самы першы музычны фільм “Песняры” (1971 г.) і фільм-канцэрт “А также цирк” (1983 г.). Фільм зняты на замову Міністэрства культуры Рэспублікі Беларусь. Прадзюсер – Уладзімір Бокун.
Аўтар публікацыі: Ларыса Цімошык.
Крыніца: Звязда
