Відаць, ведалі ў ЮНЕСКА пра “краіну паэтаў”, калі ў 1999 годзе зацвердзілі новае свята.
Сусветны дзень паэзіі можна лічыць святам Беларусі – “краіны паэтаў”. Не толькі таму, што наша зямля паэтаў нараджала багата. Так атрымалася, што 21 сакавіка, калі адзначаецца свята, супадае з днём нараджэння аднаго з выдатных паэтаў Беларусі ХІХ стагоддзя – Францішка Багушэвіча, які ўсім сваім жыццём і творчасцю зацвердзіў: ёсць беларуская літаратура. А сёлета Сусветны дзень паэзіі супадае яшчэ і са 175-й гадавінай паэта.
“Паэзія можа стаць адказам на самыя вострыя і глыбокія духоўныя пытанні сучаснага чалавека”, – палічылі ў ЮНЕСКА. А наш Багушэвіч ведаў пра гэта ад пачатку, калі толькі зразумеў, як можна распараджацца словам, каб і сэнс быў, і карысць для іншых:
Вецер дзьме і вые,
Што аж мыслі рвуцца,
Змоўклі песні тые,
Што іграў на дудцы.
Раз яшчэ зайграю
У астатняй хвілі
Для тых, што жаль маю,
Што мяне забылі…
Гэта сёння мы чамусьці падзяляем людзей на “фізікаў” і “лірыкаў”. Можа быць, у Беларусі гэтая формула не працуе: тут кожны лірык па-свойму. Прынамсі Багушэвіч і дапамагае абвергнуць сучасны стэрэатып: паступаў вучыцца ён на фізіка-матэматычны факультэт у Пецярбургу, працаваў следчым і адвакатам. А ў гісторыю ўвайшоў найперш як паэт, аўтар зборнікаў “Дудка беларуская” і “Смык беларускі”, чалавек, які заклаў падмурак для нацыянальнай літаратуры. Для ўсіх тых, хто быў потым, у стагоддзі ХХ, якое пачыналася для нашай паэзіі з прыходам магутных творцаў. Меў рацыю паэт Алесь Гарун: тут “сам народ – пясняр”.
Паэтаў і зараз у нас шмат. Але гэта, здаецца, той варыянт, калі колькасць і якасць роўныя па вартасцях і значнасці. І ёсць, безумоўна, у сучасных беларускіх паэтах нешта ад Францішка Багушэвіча: яны жывуць з гэтай творчасцю, але робяць і паспяваюць значна больш, у іх шмат спраў, клопату, у іх ёсць сэнс, у суладдзі з якім яны выбудоўваюць адносіны да жыцця і рэчаіснасці, што потым адлюстроўваецца ў іх паэзіі. Пра тое, як сумясціць творчасць з “прозай жыцця” разважалі ў Літаратурным музеі Максіма Багдановіча Андрэй Адамовіч, Георгій Барташ, Павел Касцюкевіч, Уладзімір Пыльчанка, Цімох Авілін, Павел Селівончык, Сяргей Башлыкевіч. Яшчэ напярэдадні свята, пра якое таксама можна сказаць: яно не толькі ў гонар паэзіі. З грэчаскай мовы слова паэзія перакладаецца як “творчасць”. Таму імпрэза ў музеі прайшла з удзелам пісьменнікаў, музыкаў.
Паэзія – больш чым паэзія. Паэты – больш чым паэты… Як цудоўна, што сёлета гэты Дзень выпаў на суботу, калі выхадныя дні можна сапраўды правесці паэтычна. Знайсці час схадзіць у кнігарню, падабраць сабе зборнік вершаў (ці твораў), пачытаць. Пачытаць і даведацца нешта пра тых, хто сёння ўвасабляе працяг Багушэвіча. І можна тады зразумець: у нас што ні паэт – тое асоба. Што ні асоба – тое Сусвет. Дзень паэзіі яшчэ і таму – Сусветны…
Аўтар публікацыі: Ларыса Цімошык.
Крыніца: газета “Звязда”
Чытайце таксама:
- Дзень паэзіі – ποίησις дзень
- 21 марта отмечается Всемирный день поэзии
- Всемирный день поэзии – 2013
- Трепетный голос поэзии
- Всемирный день поэзии – 2012
- Лучшее лекарство в пилюлях – поэзия!
- Выстаўка “Магія паэзіі”
- “Прафесійнае” свята паэтаў
- Всемирный день поэзии – 2011 в ЦДЛ
- День поэзии в Москве растянется на месяц
- Всемирный день поэзии – 2010
- Всемирный день поэзии – 2009
- Выстаўка “Свяшчэннага прызвання стыхія”
