Не заўсёды аўтографы пачыналіся абавязковым словам “Дарагому...” ці “Паважанаму...”.
Пра гэта расказае беларускі паэт Сяргей Панізнік.
– У 1960 годзе я, навучэнец Магілёўскага медыцынскага вучылішча, а яшчэ і наведвальнік літаб'яднання пад апекаю Аляксея Пысіна, асмеліўся пры сустрэчы з пісьменнікамі напрасіцца на аўтограф. На танюсенькіх кніжачках Максіма Лужаніна, Янкі Брыля, Янкі Скрыгана, Васіля Матэвушава атрымаў першыя дароўныя надпісы.
Пры шчырых стасунках з творцамі, пры ўзаемнай сімпатыі і добрасуседстве заставаліся арыгінальныя надпісы – своеасаблівыя характарыстыкі натхнёным асобам, часта і ў вершаванай форме.
Напышлівых слоў не спатрэбілася Уладзіміру Караткевічу для аўтографа на кнізе “Вока тайфуна”. Дануту Бічэль-Загнетаву фатаграфаваў у Маскве з Паўлінай Мядзёлкай, у Гародні – з Васілём Быкавым, у Гудзевічах – з Алесем Белакозам, у Вільні – з Зоськай Верас,... Пісаў вершы-прысвячэнні і для яе, і для Ніны Мацяш. А згадваецца пра гэта для таго, каб выказаць адно пажаданне. Вось выйшлі калісьці зборнікі эпіграм, эпітафій і яшчэ розныя тэматычныя выданні. А хто возьмецца за выданне кнігі аўтографаў нашых пісьменнікаў, дароўных надпісаў творцаў розных пакаленняў? Гэтакіх сведчанняў асаблівага жанру эпісталярыя сабралася ў мяне больш за сотню.
Вось прывезеная з В'етнама ў 1988 годзе кніга У. Караткевіча з аўтографам паэта Ле Чонг Шама. Ёсць у мяне і пераклад верша в’етнамскага творцы, прысвечанага Караткевічу. А калі хтосьці будзе гаварыць пра Уладзіміра Конана з нагоды гадавіны развітання з ім, то няхай гляне на яго аўтограф. Калі ўгледзецца ў почырк, згадваюцца і аблічча чалавека, і тэмбр яго голасу, і яго ўсмешка прабіваецца праз наплывы гадоў...
Вось і новы аўтограф Івана Антонавіча – праз 40 з лішкам гадоў ад першага. І ніякага прамежку ў вечнасці.
А на зборніку Анатоля Сыса “Пан Лес” засвяціліся подпісы многіх сяброў Анатоля – у дзень развітання з ім. Выцвітаюць кветкі на магілах, а вось пакінутыя ПРЫТУЛЕННІ хочацца захаваць.
Крыніца: газета “Звязда”
