У час святак хочацца пагартаць з дзецьмі старонкі беларускіх кніжак з захапляльным сюжэтам, прывабнымі героямі і яркімі ілюстрацыямі.
Напрыклад, кнігі Алеся Савіцкага “Радасці і нягоды залацістага карасіка Бубліка”, “Яўгенка, Лінда і Рык”, “Прыгоды Муркі”, што склалі прыгодніцкую трылогію “Дзівосы Лысай гары”.
“Радасці і нягоды залацістага карасіка Бубліка”
Карасік, які меў ласкавае і духмянае імя Бублік, пабачыў свет у сажалцы, якая сапраўды нагадвала аграмадны блінец. З усходу Руды Блінец атуляе бярозавы гай, з-за якога ўранні выплывае сонца. Штораз, калі яно гушкаецца на бярозавых шатах, вада каля берагоў робіцца рудаватая. З боку, дзе пагорак з маладымі сасонкамі, да вады падступаюць вербалоз і чаромха. Вясной тут асабліва прыгожа, залівіста пяюць салоўкі. За чаромхавае голле ўвечары хаваецца сонца, вялізнае і агнявое. Чаромха і гнуткі вербалоз дугой звісаюць над самай вузкай і глыбокай затокай – Чаромхавай, альбо Белай. Карасікі жывуць дружна і весела: Бублік і Гузік па чарзе даюць нырца...
Удава пісьменніка Людміла Барысаўна Савіцкая, у мінулым дзіцячы доктар, распавяла пра мужа, з якім пражыла разам 55 гадоў.
Алесь Савіцкі нарадзіўся ў Полацку ў 1924 годзе. У час вайны кіраваў партызанскай падрыўной групай. У 1958 годзе скончыў Літаратурны інстытут ў Маскве і аспірантуру пры ім і прыехаў на практыку ў шматтыражку Іркуцкай ГЭС, дзе ўбачыў і апісаў у сваіх нарысах Енісей і Лену, Ангару і Амур.
Маскоўская дзяўчына Людміла вучылася на лячэбным факультэце старэйшага ў Маскве медыцынскага інстытута, падчас размеркавання папрасілася ў сібірскі Тайшэт. Там яны і пазнаёміліся, узялі шлюб ў 1961 годзе. Добра ведаючы цану чалавечага жыцця, цанілі кожнае яго імгненне, шанавалі адзін аднаго, любілі прыроду.
Пераехаўшы ў Мінск, Людміла Барысаўна ўсё працоўнае жыццё лячыла дзяцей, рабіла складаныя аперацыі, а Аляксандр Ануфрыевіч стаў пісьменнікам, узначальваў рэдакцыю выдавецтва “Ураджай”, працаваў вучоным сакратаром Літаратурнага музея Якуба Коласа, загадваў сектарам мастацкай літаратуры аддзела культуры ЦК КПБ. У сваіх раманах і аповесцях успамінаў апошнія баі за Берлін і сяброў з лясоў Ветрыншчыны, будаўнікоў Брацкай ГЭС і працаўнікоў гарода над Дзвіной, пісаў апавяданні пра лёс падлеткаў пасля вайны.
Алесь Савіцкі, як і яго жонка, заўсёды любіў дзяцей, выдатна разумеў дзіцячую псіхалогію, назіраючы за імі, а потым – за ўнукам Жэнем, добра адчуваў унутраны свет маленькіх чытачоў. Таму казкі пісьменніка адразу бяруць у палон, прывабліваюць дабрынёй, багаццем фарбаў і гукаў, захапляюць прыгажосцю маляўнічых куткоў, дзе жывуць любімыя ім жывыя істоты, выгляд і павадкі якіх ён трапна апісвае.
Сабачаня ў кардонцы! Лабатая галава адсунула ўбок белы, у зялёныя яблыкі, Яўгенкаў швэдар. Нечакана мяккі і цёплы язычок лізнуў Яўгенкаву далонь. Потым радасна завукаўшы, шчанюк пачаў абсмоктваць мезенец, і Яўгенка ажно сцяўся ад шчымлівага пачуцця, якое раптоўна нарадзілася ў сэрцы. У скрыні з-пад зімовых бацькавых чаравікаў шчанюк пражыў два тыдні. За гэты кароткі час выразней акрэслілася белая, падобная абрысамі на сэрца, прыгожая манжэтка на грудзіне, белы банцік на шыі, раздаліся ўздоўжкі і ўшыркі тыгровыя палосы на спіне і бакавінах, поўсць набыла гушчыню і блішчастасць, пашырэлі белыя меціны пад кіпцюрыкамі парэдніх лап. Імя шчанюку далі – Лінда.
Творчасць Алеся Савіцкага адзначана многімі літаратурнымі ўзнагародамі, а дзіцячая трылогія “Дзівосы Лысай гары” ў 2002 годзе была ўганаравана Дзяржаўнай прэміяй Рэспублікі Беларусь.
Мурка, рудаватая котка з белымі колцамі на чорна-бурым хвасце, згубілася – пагналася за прыгожай птушкай – у густым лесе на беразе невялікай рачулкі. Як яна знайшла дарогу да дома, да якога было добрых дзвесце кіламетраў? Хто і як дапамог ёй? Пра гэта расказвае сама Мурка. Сарока падказала ёй правілы паводзін у лесе, Янот Янотавіч паказаў вузкую сцяжынку праз густыя вербалозы. Стары бабёр з каштанава-бурай поўсцю перавёз котку праз рэчку, а ягоны сябра Рыдля перагрыз алешчыну напапалам і зрабіў з бярвення плыт, на якім Мурка паплыла далей, кнігаўка і канаплянка паказалі ёй шлях. У перадранішнім казачным сутонні ёй напаткаліся казачныя прыгажуны – ласі. Нібы загадкавыя чоўны яны не ішлі, а як бы плылі па бляклых палосах туману і зніклі ў сасновым бары. Чорны кот Максім, які ўмеў пачціва вітацца з варонамі, правёў Мурку дадому.
Аднойчы Людміла Барысаўна падаравала казкі мужа сваёй былой пацыентцы. Яе маленькі ўнучак так упадабаў каляровую кніжку і творы з яе, што доўга, прыціскаючы да сябе, не выпускаў з рук.
Аўтар публікацыі: Эла Дзвінская.
