З 7 красавіка па 30 мая ў зале беларускай літаратуры (пам. 205) праходзіць выстаўка “З глыбінь перажытага”, прымеркаваная да 100-годдзя з дня нараджэння беларускага пісьменніка Аляксея Нічыпаравіча Карпюка (1920–1992).

Аляксей Карпюк адносіцца да тых пісьменнікаў, чыя творчасць народжана жыццём у самым прамым і непасрэдным сэнсе. Ён піша заўсёды пра тое, што так ці інакш звязана з яго асабістым лёсам, з лёсам блізкіх яму людзей. Пісьменнік непасрэдна сам прысутнічае ў творы. Не ўтойвае асабістых адносін да таго, пра што піша.

Асноўная тэматыка творчасці пісьменніка – жыццё працоўных Заходняй Беларусі, змены, што адбыліся ў іх свядомасці і псіхалогіі, падзеі вайны, маральна-этычныя праблемы сучаснасці. Для яго твораў характэрна насычанасць рэальнымі фактамі, абвостранасць канфліктаў, публіцыстычнасць, рамантычнасць.

Аляксей Нічыпаравіч вучыў заставацца самім сабой, шанаваць мову, культуру і гісторыю свайго народа, не крывіць душой.

Большую частку выстаўкі складаюць творы пісьменніка. Першую аповесць “У адным інстытуце” А. Карпюк прысвяціў сваёй альма-матар. Пра сябе, пасляваеннага студэнта, Аляксей Нічыпаравіч піша і ў апошняй аўтабіяграфічнай аповесці “Развітанне з ілюзіямі”. Суровая, асабіста перажытая праўда пра вайну стала асновай аповесці "Пушчанская адысея". Аповесці “Данута” і “Развітанне з ілюзіямі”, а таксама сялянская драма “Канец свету”, якая легла ў аснову драматургічнай версіі рамана “Вершалінскі рай”,складаюць кнігу выбраных твораў Аляксея Карпюка з серыі “Беларускі кнігазбор”. Значная частка зборніка – прыклады эпісталярнай спадчыны пісьменніка: лісты жонцы, дзецям, Васілю Быкаву, Янку Брылю, Максіму Танку, Пятру Машэраву, Міхаілу Гарбачову і інш.

Алена Аляксееўна Сівакова – дачка пісьменніка, былы загадчык, цяпер галоўны бібліятэкар аддзела камплектавання фондаў Нацыянальнай бібліятэкі Беларусі – каля выстаўкі, прысвечанай бацьку.